Uzasadnienie wyboru celu polityki: Chorwacja stoi w obliczu licznych wyzwań w zakresie zatrudnienia, kwestii społecznych i umiejętności, z których niektóre są nadal dotknięte konsekwencjami pandemii COVID-19. Wszystkie inwestycje będą zgodne z zasadami zapobiegania segregacji i dyskryminacji, z naciskiem na zachęcanie do dostępu do regularnych usług integracyjnych w zakresie edukacji, mieszkalnictwa, zatrudnienia, zdrowia i opieki społecznej. Wskaźnik zatrudnienia wzrósł z 57,2 w 2013 r. do 68,2% w 2021 r., podczas gdy cel kadrowy filaru UE dotyczącego praw socjalnych do 2030 r. wynosi 75%. Dostęp do rynku pracy jest szczególnie trudny dla kobiet, młodych ludzi i osób niepełnosprawnych. W 2018 r. na środki aktywnej polityki zatrudnienia (MAPZ) przeznaczono 0,72% PKB, czyli mniej niż w większości innych państw członkowskich. Aby poprawić wyniki na rynku pracy, konieczne jest wzmocnienie środków w zakresie szkoleń i przekwalifikowania. Wskaźnik uczestnictwa dzieci w edukacji przedszkolnej jest jednym z najniższych i wynosi 81,8% (UE 95,2). 69% dzieci romskich w wieku 3-6 lat nie uczęszcza do przedszkola. Ponad 60% uczniów uczestniczących w kształceniu i szkoleniu zawodowym nie zdobywa doświadczenia zawodowego w trakcie nauki, w związku z czym konieczne jest zapewnienie wsparcia dla kształcenia zawodowego pod względem adekwatności i jakości. Wskaźnik zagrożenia ubóstwem wynosi 20,5% (UE 21,5), co jest bardziej widoczne w niektórych grupach, a celem HR filaru praw socjalnych UE jest zmniejszenie wskaźnika zagrożenia ubóstwem lub wykluczeniem społecznym do 2030 r. o 298 000 osób. W Chorwacji ubóstwo ma silny wymiar terytorialny. Specyficzne potrzeby obszarów zagrożonych ubóstwem są związane z ich cechami geograficznymi, czynnikami społeczno-gospodarczymi i długotrwałą degradacją, która nie pozwala im wykorzystać ich potencjału. Proces deinstytucjonalizacji w ostatnich 10 latach nasilił się i odnotował postęp, jednak nadal ponad 20% dzieci pozbawionych odpowiedniej opieki rodzicielskiej, z problemami behawioralnymi, trudnościami rozwojowymi oraz ponad 80% osób z niepełnosprawnością umysłową korzysta z instytucjonalnej formy opieki. Miejsca noclegowe w domach dla osób starszych i niedołężnych obejmują jedynie 3,68% osób starszych powyżej 65 roku życia, podczas gdy zakres usług pomocy domowej jest niewystarczający. Opieka długoterminowa jest niewystarczająco rozwinięta i znacznie zinstytucjonalizowana (HR 2019. emisje 3,03%; UE 16,11%), 13% osób zależnych od opieki otrzymuje opiekę instytucjonalną, 14% oficjalną pomoc w domu. Brak i nierównomierność regionalna usług społecznych dotyka dzieci, młodzież, rodziny zagrożone ubóstwem i wykluczeniem społecznym, osoby niepełnosprawne, osoby starsze, osoby bezdomne, ofiary przemocy domowej, handlu ludźmi, osoby z problemami uzależnień.